.

امروز من و پسرکم اولین کوهنوردیِ مشترکمان را تجربه کردیم. مراحلِ کوهنوردی، شبیهِ دوره‌های مختلفِ یک رابطه یا حتی کلِ زندگی است. اولش شاد و خوش‌بین و پرانرژی هستی. وسط‌هاش گرمِ تلاش و امتحانِ راه‌های مختلف برای رسیدن به قله‌ی هدف. آخرش اما به غلط کردن میفتی و شک می‌کنی و درست وقتِ پشت سر گذاشتنِ آخرین شیب‌ها که اتفاقا نفس‌گیرترین‌شان هم هست، مدام از خودت می‌پرسی: "اصلا چی شد که چنین تصمیمی گرفتم؟"؛ ولی خب کافی است گوشه‌ای بنشینی و نفسی بکشی و صبحانه‌ای بخوری و خنده‌های سرخوشانه‌ی عزیزترین‌ت را ببینی تا تمام خستگی‌ات را فراموش کنی و در راهِ برگشت، همین‌طور که به دامنه نزدیک می‌شوی، با خودت فکر کنی: "سخت بود، ولی ارزشش را داشت..."

تجربه‌ها